မဟာ မႏၱေလးစီမံကိန္း၊ ေနျပည္ေတာ္ စီမံကိန္း၊ ရတနာပံု ၿမိဳ႕သစ္စီမံကိန္း၊ ခု မႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္ စီမံကိန္း

မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီး ပတ္ပတ္လည္ ပေရာဂ်က္ေတြကို နည္းတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ခုလည္း 

တေလာက မွိန္သြားတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္ စီမံကိန္းေပါ့။ မန္းေလးၿမိဳ႕နားမွာ ၿမိဳ႕ရြာနဲ႔ 

ပတ္သက္တဲ့ စီမံကိန္းေတြ ၃ ခုေတာင္ ရွိေနတယ္။

 ခု မႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္ စီမံကိန္းႀကီးသာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ၄ ခုေျမာက္ေပါ့။ CBဘဏ္

ဥကၠ႒ႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး တည္ေဆာက္ဖို႔ ရွယ္ယာေတြ ေခၚေနတယ္ေပါ့။

ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕   တည္ေဆာက္တယ္ ဆိုတာ  လြယ္တဲ့အလုပ္လို႔  ထင္ေနလို႔လား၊  ဒါမွ

မဟုတ္ ေျမေနရာ လက္ညႇိဳးထိုးေရာင္းစားရတာ အက်င့္ပါေနလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။

 ဒီစီမံကိန္းကို ဘယ္လို စိတ္ကူးနဲ႔ စီစဥ္လည္း  မသိေပမယ့္  အေတာ့္ကို    ေငြေပါ

မ်ားေနၿပီး    အလုပ္    အရမ္းလုပ္ခ်င္ေနပံု ရတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။   ဒါမွမဟုတ္ 

မန္းေလးၿမိဳ႕မွာ    ေျမေဈးႀကီးတာေၾကာင့္    ေျမဝယ္လို႔မရလို႔မ်ား ႀကံမိႀကံရာ ႀကံ

သလားလို႔ ထင္မိပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္။

မန္းေလးၿမိဳ႕မွာ ေျမေဈးေတြ အရမ္းႀကီးတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့ .. ႀကီးပါတယ္။ ဘာလို႔

 ႀကီးပါသလဲ။ ဒီကိစၥကို အရင္အေျဖရွာဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါဆို ေျမေဈးဘာလို႔ႀကီးလဲ။ 

ဝယ္လိုအားမ်ားၿပီး ေရာင္းလိုအားနည္းေနလို႔ပါ။ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ ဘာေတြ ဝယ္ၿပီး 

ဘာေတြေရာင္းေနလို႔လဲ။

မန္းေလးၿမိဳ႕ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထက္ပိုင္း ကုန္စည္ ျဖန္႔ျဖဴးေရးမွာ အဓိက ၿမိဳ႕ႀကီး

ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းေနျပည္ေတာ္ေဟာင္း ျဖစ္သလို အဖက္ဖက္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးေကာင္း

တဲ့ ေျမေနရာေတြ ရွိပါတယ္။ အပန္းေျဖလုပ္ငန္းနဲ႔ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြအတြက္ 

အပန္းေျဖစရာေနရာေတြလည္း ေပါမ်ားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဒုတိယၿမိဳ႕ႀကီး

ျဖစ္သလို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ားလည္း တည္ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ့အႏုပညာေတြရဲ႕ 

အမာခံၿမိဳ႕ေတာ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ေနထိုင္ခ်င္တဲ့သူေတြ 

မနည္းပါ။ အဲဒီေတာ့ ...

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္လက္ထက္မွာမန္းေလးလမ္း၈၀တေလွ်ာက္အိမ္ေတြအကုန္.

တိုက္မေဆာက္မေနရ  ေဆာက္ခိုင္းပါတယ္။ မေဆာက္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္

မ်ားမ်ား အိမ္ေတြကို ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ၿပီး ၿမိဳ႕သစ္ေတြဘက္ကို ေရႊ႕ၾကရပါတယ္။ 

 ခု တရုတ္ရြာလို႔ ေခၚေခၚေနတဲ့ ေျမေနရာေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ခ်ထားေပး

တဲ့အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာရယ္လို႔ ကနဦးအစ အမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္

ေတြအတြက္ သီးသန္႔ၿခံက်ယ္ႀကီးေတြ ေျမရိုင္းေတြ ေပးထားခဲ့ၿပီး အဲဒီေျမေနရာေတြ

ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ တရုတ္ေတြက အလံုးအရင္းနဲ႔ ဝယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ တၿပိဳင္နက္ထဲ

မွာပဲ စိန္ပန္းက တြင္ခံုနဲ႔ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြ အားလံုးကို စက္မႈၿမိဳ႕သစ္ဘက္ကို

 ေရႊ႕ခိုင္းပါတယ္။ စက္မႈၿမိဳ႕သစ္ကေတာ့ ဆည္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေရေဝေရလဲ ဧရိယာ

ထဲမွာ ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အေမ လူထုေဒၚအမာရဲ႕ စကားအတိုင္းဆိုရင္ 

မၾကာခင္မွာပဲ မန္းေလးၿမိဳ႕ႀကီးဟာ နယ္စပ္ေတြကေန ဝင္လာတဲ့ တရုတ္ေတြရဲ႕ 

နယ္ခ်ဲ႕ျခင္းကို ခံရပါေတာ့တယ္။ 

တရုတ္ေတြလက္ထဲမွာ ေငြျဖဴေငြမည္း မသဲကြဲတဲ့ ေငြအလံုးအရင္း ပါလာၿပီး ၿမိဳ႕ရဲ႕ 

အဓိက ေျမေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဝယ္ယူလာခဲ့ပါတယ္။ ေနျဖစ္တဲ့သူေတြ

 ရွိသလို မေနပဲ တိုက္ႀကီးေဆာက္၊ ၿခံပိတ္ထားၿပီး ျပန္ေရာင္းဖို႔ ျဖစ္ေစ၊ အနာဂတ္

ကာလမွ ေနထိုင္ဖို႔ ရည္မွန္းၿပီးျဖစ္ေစ ဝယ္ယူထားတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္  သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ကာလကစၿပီး မန္းေလးမွာ ေျမအေရာင္းထက္ ေျမ

အဝယ္ေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ၿမိဳ႕ခံေတြအမ်ားစုဟာ က်ပ္တည္းတဲ့ စီးပြားေရးနဲ႔ 

မတရားဂုပ္ေသြးစုတ္ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ထဲကို စြန္႔ခြာၿပီး ၿမိဳ႕သစ္ဖက္ကို

 ေရႊ႕သြားၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြလည္း က်န္ေနခဲ့သေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မန္းေလး

ၿမိဳ႕ရဲ႕ မဟာရန္သူေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မီးေဘးေၾကာင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပိုမို ဆင္းရဲ

ၾကပ္တည္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျမေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နယ္စပ္က 

ဝင္ေရာက္လာတဲ့ တရုတ္ေတြလက္ထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မန္းေလး

ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးဟာ စတင္စည္ကားလာခဲ့ပါတယ္။

ဒီၾကားထဲ နယ္ေတြမွာ လယ္ေတြအသိမ္းခံရၿပီး ဒုကၡေရာက္ၾကတဲ့ သူေတြဟာ 

 သူတို႔ရပ္တည္ဖို႔ ေနရာတစ္ခု ရလိုရျငား နီးစပ္ရာ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို တက္လာခဲ့ၾက

ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မန္းေလးၿမိဳ႕သစ္ႀကီးဟာ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့

သလို ၿမိဳ႕တြင္းေနရာေတြ ဟာလည္း     ပညာေရး   ဗဟိုခ်က္ေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ 

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျမေဈးေတြ တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ စစ္အစိုးရမင္းမ်ားရဲ႕ 

စိတ္ကူးယဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ေၾကာင့္ ေနျပည္ေတာ္

 စီမံကိန္းႀကီး စတင္ခဲ့ပါတယ္။

 ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ကို ျဖဳတ္ခ်အၿပီးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ Data Center

 ေတြကို ကာကြယ္ဖို႔နဲ႔ ေခတ္မီဆိုင္ဘာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ဖို႔ ဆိုတဲ့ 

ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ေမၿမိဳ႕အတက္ ၂၁ မိုင္အလြန္မွာ ရတနာပံု ဆိုင္ဘာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို

 တည္ေဆာက္ျပန္ပါတယ္။ ဆိုင္ဘာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ေနျပည္ေတာ္လိုပဲ Shopping

 Mall ဇုန္တို႔ ဟိုတယ္ဇုန္တို႔ကို ကားခ်ပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ပံုစံခ်ျပထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြ

 ရွိေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ အျခား စက္ရံုေတြက ဝန္ထမ္းေတြ

ရယ္၊ MCC က တကၠသိုလ္တစ္ခုရယ္ကလြဲၿပီး လာေနတဲ့သူေတြ မရွိေသးပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဂ်ပန္အေထာက္အပံ့နဲ႔ လည္ပတ္မယ့္ မဟာမႏၱေလးစီမံကိန္းႀကီး

ကလည္း စတင္လႈပ္ရွားသက္ဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ ရဲသိပၸံကြင္းနားက ရဲရိပ္သာေတြနဲ႔ 

ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကို ဂ်ပန္အကူအညီနဲ႔ ကုတင္ ၅၅၀ ဆန္႔ ကေလးေဆးရံုႀကီး 

တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္တဲ့အပိုင္း ေအာင္ျမင္မႈ ရမရ မသိေပမယ့္ ကေလး

 ေဆးရံုႀကီးကေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာတည္ေဆာက္ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။ မဟာမႏၱေလး

စီမံကိန္းရဲ႕ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြကို မသိရေပမယ့္ ၿမိဳ႕တြင္းမွာ ရွိတဲ့ 

လမ္းေတြကို ျပဳျပင္ျခင္း၊ မီးလိုင္းအသစ္မ်ား ဆြဲျခင္း၊ ဆက္သြယ္ေရးက ေနၿပီး 

တစ္ၿမိဳ႕လံုး WiFi ရရွိေစဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းေတြကိုေတာ့ ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။

 ကားသစ္ေတြ တင္သြင္းခြင့္ျပဳၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုမို ပိတ္ဆို႔လာတဲ့ လမ္းေၾကာေတြ

ကိုလည္း တိုးခ်ဲ႕တာေတြ ျပဳလုပ္ေနတဲ့အတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္ေန

တယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။

သို႔ေပမယ့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ တည္ေဆာက္ေနဆဲ 

ကာလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ပတ္ပတ္လည္မွာလည္း ေက်ာက္ဆည္၊ စစ္ကိုင္း၊ အမရပူရ၊

 ျပင္ဦးလြင္၊ မတၲရာ အစရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ မႏၱေလး တိုးခ်ဲ႕ၿမိဳ႕သစ္နဲ႔ 

စက္မႈၿမိဳ႕သစ္လည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ တည္ေဆာက္ဆဲ ၿမိဳ႕

ေနရာေတြ ရွိေနတာေတာင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္စီမံကိန္းကို တံတားဦးဘက္မွာ တည္

ေဆာက္ဦးမယ္လို႔ စီစဥ္ေနတဲ့ CB ဘဏ္ဥကၠ႒ႀကီးရဲ႕ သတၲိနဲ႔ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမား

ပံုကို ဘယ္လို အသိအမွတ္ျပဳရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ထြန္းလာၿပီဆိုရင္ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္သူေတြ ေနမလဲ၊ ဘယ္လိုစီးပြားေရး

ေတြ လုပ္မလဲ။ ဘယ္လို ရပ္တည္မလဲဆိုတာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ္လို႔ ထင္ပါ

တယ္။ ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္ဆိုတာ .. ျပအိုးေတြ၊ က်ံဳးေတြ၊ Shopping Mall ေတြ ံHotel ေတြတင္

 မဟုတ္ပါ။ ေဈးေတြလိုမယ္။ ေဆးရံုေတြ၊ ေဆးခန္းေတြ၊ အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြ၊

 စာပို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ အေသးစား

 လုပ္ငန္းေတြ၊ စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းေတြ၊ အစံုအစံုလိုအပ္ပါတယ္။ 

မႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္စီမံကိန္းဆိုၿပီး ခ်ျပထားတဲ့     နမူနာ   ပံုစံငယ္ေတြမွာ   တိုက္ႀကီး

တာႀကီးေတြေတာ့ ေဆာက္ျပထားပါရဲ႕။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုေဆာက္မွာလဲ။ 

ဘယ္သူေတြေနမွာလဲ၊ ဘာလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကမွာပါလဲ။ အဲဒီတိုက္တာႀကီးေတြ

 ဝယ္ၿပီး  ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းေနၾကမွာလား ... ေရေပးေဝေရးစနစ္ေတြ၊     မိလႅာ

စနစ္ေတြ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြ၊ စသည္စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးလိုအပ္

ပါတယ္။ ဒါေတြအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ေတြက   အလြန္    မ်ားျပားလြန္းတဲ့အတြက္ 

အစိုးရကလြဲရင္ ၿမိဳ႕သစ္တည္ဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အလြန္ဆံုးလုပ္ႏိုင္ 

ရွိၿပီးသား ၿမိဳ႕ကို    တိုးတက္   စည္ပင္လာေအာင္   လုပ္ႏိုင္ရံုေလာက္ပါပဲ။ ဘယ္လို 

စိတ္ကူးနဲ႔ ဘယ္ႏွႏွစ္စီမံကိန္းနဲ႔မ်ား ဒီၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္မလဲဆိုတာ 

သံသယျဖစ္မိပါတယ္။ သတိရမိတာကေတာ့ ... ဟစ္တလာရဲ႕ လိမ္ရင္ ႀကီးႀကီး

က်ယ္က်ယ္လိမ္ဆိုတဲ့ စကားကိုပါပဲ။

ဒီတစ္ပတ္ သတင္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာဆိုတာေတြကို ဖတ္ရ

ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ ... သိန္း ၁၀ဝ ပါတဲ့ ... တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာကို 

သိန္း ၁၀ဝ ဆိုေတာ့ တန္ဖိုးႀကီးအိမ္ရာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိမလဲဆိုတာ

 ေတြးေတာင္ မေတြးရဲေတာ့ပါဘူး။ အစိုးရဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ တရားဝင္

လစာေရာ .. ေနာက္ဆက္တြဲ ေထာက္ပံ့ေၾကးဆိုတာမ်ားနဲ႔ ေပါင္းရင္ ၁ သိန္း

ဝန္းက်င္ပဲ ဆိုပါစို႔ရဲ႕ ... သိန္း ၁၀ဝ ရဖို႔ မစားမေသာက္ပဲ အငတ္ခံ စုရင္ေတာင္မွ

 လေပါင္း ၁၀ဝ စုရပါမယ္။ ႏွစ္နဲ႔ဆိုရင္ ၈ ႏွစ္နဲ႔ ၄ လစုရပါမယ္။ တစ္လကို 

၅၀ဝ၀ဝ နဲ႔ စုမယ္ဆိုရင္ ၂ဆ ၁၆ ႏွစ္နဲ႔ ၈ လစု ရပါမယ္။ ဒီလို အိမ္မ်ိဳးကို တန္ဖိုး

နည္း အိမ္ရာလို႔ လူႀကီးမင္းတို႔ ဘယ္လို ေခၚၾကပါမလဲ။ ရန္ကုန္မွာ ဆႏၵျပေန

တဲ့ အလုပ္သမားေလးေတြရဲ႕ လစာက တစ္လကို ၃၀ဝ၀ဝ လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္း

တြက္မိပါတယ္။ အဲဒီလစာနဲ႔ လူႀကီးမင္းတို႔ ေရာင္းခ်မယ့္ .. သိန္း ၁၀ဝ 

တန္အိမ္ကို တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာလို႔ ဘယ္လိုမ်ား သတ္မွတ္ၾကပါမလဲ။

မန္းေလးမွာေရာ ရန္ကုန္မွာေရာ၊ အိမ္ရာစီမံကိန္းေတြ ကြန္ဒိုေတြလုပ္ၾက

ပါတယ္။မတန္တဆ ေဈးႏႈန္းေတြနဲ႔ ေျမေတြကို ဇြတ္ဝယ္၊ ဇြတ္လုပ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး 

အရံႈးေပၚၿပီး ရပ္တဲ့လုပ္ငန္းေတြက ရပ္ကုန္ပါတယ္။ မန္းေလးၿမိဳ႕ ျမရည္နႏၵာ

ဘက္မွာ ေျမလြတ္ေတြေပၚမွာက်ဴးေက်ာ္ေနထိုင္သူေတြကို ႏွင္ထုတ္ေနပါတယ္။

 ေျမလြတ္ေပၚမွာ က်ဴးေက်ာ္ေနလို႔ ႏွင္ထုတ္တာကို အျပစ္မတင္လိုေပမယ့္ အဲဒီလို

 ေနစရာေတာင္ မရွိတဲ့ သူေတြက လူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာေတြကို 

ဘယ္လိုမ်ား ဝယ္ယူမလဲဆိုတာ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ စဥ္းစားမရေသးပါဘူး။

လူႀကီးမင္းတို႔ ေငြသိပ္ေပါၿပီး တိုင္းျပည္ႀကီးကို အမွန္တကယ္ တိုးတက္ေစလိုရင္ 

သိန္း ၃၀ ၄၀ ေလာက္နဲ႔ သာမန္လူလတ္တန္းစားေတြ ေနႏိုင္မယ့္ အိမ္ရာေတြ၊ ၅ 

သိန္းကေန ၁၀ သိန္းၾကားေလာက္နဲ႔ အေျခခံလူတန္းစားေတြ ေနႏိုင္မယ့္ အိမ္

တန္းလ်ားေတြ၊ တိုက္ခန္းေတြ မ်ားမ်ား တည္ေဆာက္သင့္ပါတယ္။ အစိုးရေက်ာင္း

ေတြကို အလွဴေငြ   မေကာက္ရလို႔   တားျမစ္ထားတဲ့အတြက္ အဲဒီေက်ာင္းေတြမွာ 

သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းလုပ္ငန္းဆိုင္ရာေတြ ရံုးသံုးကိရိယာေတြ 

လိုအပ္ေနပါတယ္။ 

အဲဒီေက်ာင္းေတြအတြက္ အလွဴေငြေတြ လွဴဒါန္းၿပီး အနာဂတ္ လုပ္သားေတြရဲ႕ 

ဘဝကို ပံုေဖာ္ထုဆစ္သင့္ပါတယ္။ ရွိၿပီးသား သာသနိက အေဆာက္အအံုေတြ

 ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈအေမြေတြကို ဖ်က္ဆီးၿပီး အသစ္ေတြေဆာက္မယ့္အစား

 ရပ္ကြက္ လူထုအတြက္ အပန္းေျဖဖို႔ ေျမကြက္လပ္ေတြမွာ အားကစားကြင္းနဲ႔ 

ပန္းၿခံေလးေတြ တည္ေဆာက္သင့္ပါတယ္။ ၇၇လမ္းနဲ႔ ၇၈ လမ္းၾကား၊ ျမန္မာ့

 ေရွ႕ေဆာင္ဘဏ္ေရွ႕က ၃၁ လမ္းလို ဘဏ္ေရွ႕ေလးတင္ လမ္းျပင္ၿပီး က်န္တဲ့

လမ္းပိုင္း မျပင္ပဲ ထားခဲ့တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္သင့္ပါ။ အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ Outsourcing 

လုပ္ၿပီး Data Center ေတြ IT ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အင္အားနဲ႔ ႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္

သြားခဲ့တာပါ။ ရွိသမွ်ေရာင္းစားၿပီး တည္ေဆာက္သြားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံမဟုတ္ပါဘူး။ 

ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ Mass Tranport အင္အား နည္းပါး

ပါေသးတယ္။ ၾကားဖူးသေလာက္Loi Heinက ေဒါက္တာစိုင္းဟာ သူ႔ေဒသ 

 တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ရွမ္းေတာင္တန္းကားလိုင္းကို တည္ေထာင္ၿပီး ေဆာင္ရြက္

ခဲ့တာပါ။

မန္းေလးၿမိဳ႕မွာ အမ်ားျပည္သူ သြားလာဖို႔ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားလိုင္းေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ 

ဒါေတြကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ခုနက ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးတည္ေထာင္တာထက္ေတာင္ 

အဆရာေထာင္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးေတာင္ 

တည္ေဆာက္ႏိုင္မွေတာ့ ဒီေလာက္ကေတာ့ ေငြေၾကးအင္အား တတ္ႏိုင္မယ္လို႔ 

ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ကိုရီးယားက ဟန္ျမစ္ေပၚမွာ ခြၿပီး တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ႀကီးကို

 ျမင္တိုင္း စစ္ကိုင္းနဲ႔ မန္းေလးကို တစ္ၿမိဳ႕ထဲနီးပါး ဆက္သြယ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့

 မိုးရာသီ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ အိပ္မက္ မက္ေနမိပါတယ္။

သတင္းရင္းျမစ္  း  ေဒါင္းမာန္ဟုန္